Chondryty zbudowane są głównie z materiałów krzemianowych. Nazwa chondrytów wywodzi się od ziaren, które zawierają, czyli chondr. Najczęściej chondry mają do 1 mm średnicy, spotykane są jednak i większe – nawet przekraczające 10 mm. Warto tu dodać, że w niektórych chondrytach chondry nie są łatwo widoczne lub pojawiają się tylko pojedyncze ziarna na przekroju.
Chondryty można podzielić na (*) :
1) Chondryty zwyczajne (stanowiące ok 90 % wszystkich chondrytów)
a) grupa H – chondryty o wysokiej zawartości żelazo-niklu (15-20 %)
b) grupa L – chondryty o niskiej zawartości żelazo-niklu (7-11 %)
c) grupa LL – chondryty o bardzo niskiej zawartości żelazo niklu (3-5 %)
2) Chondryty węgliste (stanowią ok 6 % wszystkich chondrytów)
a) grupa CI – nazwa pochodzi od meteorytu Ivuna
b) grupa CM-CO
b1) podgrupa CM – nazwa pochodzi od meteorytu Mighei
b2) podgrupa CO – nazwa pochodzi od meteorytu Ornans
c) grupa CV-CK
c1) podgrupa CV – nazwa pochodzi od meteorytu Vigarano
c2) podgrupa CK – nazwa pochodzi od meteorytu Karoonda
d) grupa CR
d1) podgrupa CR – nazwa pochodzi od meteorytu Renazzo
d2) podgrupa CH – nazwa pochodzi od meteorytu Allan Hills 85085
d3) podgrupa CB – nazwa pochodzi od meteorytu Bencubbin
e) inne chondryty węgliste nie pasujące do w/w grup
3) Chondryty enstatytowe (nieco ponad 2 % wszystkich chondrytów)
a) grupa EH
b) grupa EL
4) Pozostałe chondryty – zaliczamy tu wszystkie inne chondryty nie pasujące do w/w grup, tj.
a) grupa R – nazwa pochodzi od meteorytu Rumuruti
b) grupa K – nazwa pochodzi od meteorytu Kakangari
* Dane podane na podstawie następującego źródła: http://en.wikipedia.org/wiki/Chondrite/
-
- Tamdakht-chondryt-H5. Duża zawartość zelaza jest widoczna nie tylko na powierzchni okazów, ale również na przekrojach. Warto pamiętać, że chondry w chondrytach oznaczonych jako 5-6 (np. H5 czy L6) są zwykle niezbyt dobrze widoczne. Źródło zdjęcia: http://www.cometshopnew.com/
-
- Allende – chondryt węglisty. Skorupa obtopieniowa najczęściej jest szorstka tak jak na tym okazie meteorytu Allende. Cieniutką warstwą pokryta jest większość kamienia. Źródło zdjęcia: http://www.meteoritehunter.com/
-
- Ensisheim-chondryt-LL6. Nieliczne, spękane chondry, niejednorodna litologia oraz niska zawartość żelazo-niklu sprawiają, że na pierwszy rzut oka ciężko znaleźć w tym okazie typowe cechy meteorytowe. Źródło zdjęcia: www.carionmineraux.com/
-
- Gao-chondryt-H5. Bardzo charakterystyczny zaokrąglony kształt – typowy dla meteorytów. Skorupa obtopieniowa pokryta licznymi rdzawymi plamkami ze względu na wysoką zawartość frakcji metalicznej. Źródło zdjęcia: http://www.carionmineraux.com/
-
- Axtell-CV3. Nieźle widoczne chondry, wraz z typowym dla chondrytów węglistych – ciemnym wnętrzem. Źródło zdjęcia: http://www.meteoritehunter.com/
-
- NWA-2089-chondryt-LL3. I kolejny chondryt o bardzo niskiej zawartości frakcji metalicznej. Tym razem jednak widzimy cudowne i bardzo wyraźne chondry, typowe dla chondrytów typu „3”. Źródło zdjęcia: http://www.pallasite.ca/
-
- Okaz meteorytu Pułtusk – bezpośrednio po znalezieniu w 2009 roku. Spod piasku widać zaokrągloną powierzchnię. Meteoryt ten spadł w 1868 roku – więc ze względu na warunki klimatyczne oraz stosunkowo dużą zawartość żelazo-niklu – rdzewieją one stosunkowo szybko. Okaz znaleziony przez Roberta Mularczyka
-
- Drugie zdjęcie tego samego okazu. Po prawej stronie widzimy miejsce przełamania okazu (fragmentacji od reszty kamienia). Okaz znaleziony przez Roberta Mularczyka
-
- Okaz został już wstępnie wyczyszczony i prezentuje się doskonale. Typowy – zaokrąglony kształt, skorupa obtopieniowa (przyrdzewiała) oraz niewielkie – acz widoczne regmaglipty. Okaz znaleziony przez Roberta Mularczyka.
-
- Ten sam okaz po wstępnym wyczyszczeniu – ale widoczny z drugiej strony. Możemy zobacz w którym miejscu okaz odłamał się od innego fragmentu. Okaz znaleziony przez Roberta Mularczyka